Artykuły

Savoir-vivre wobec g/Głuchych .

Data publikacji: 05-05-2021

Głusi, ale komunikatywni

Osoby Głuche mogą być postrzegane jako trudni rozmówcy. Bardzo często otrzymują pytania „Czy jesteś obcokrajowcem? Skąd pochodzisz?”. Wrażenie takie może wynikać z faktu, że  część osób Głuchych mówi niewyraźnie, czy niezrozumiale. Nie należy się jednak zrażać i unikać rozmowy. Najważniejsze jest poznanie zbioru zasad , które sprawią, że komunikacja z głuchymi stanie się znacznie łatwiejsza. Sprawdź nasz savoir-vivre!

Savoir-vivre wobec osób g/Głuchych - proste zasady

Nawiąż komunikację:

Machnij ręką – wyciągamy rękę przed siebie i machamy. Ręka jest wyprostowana i powinna skupiać uwagę tak, żeby  osoba głucha spojrzała na osobę machającą.

Klepnij lekko w ramię- delikatnie klepiemy ręką w ramię (ważne, jest, żeby uderzać delikatnie, a nie z całej siły. Rada ta może wydać się niepotrzebna, jednak  byłam świadkiem, kiedy ktoś mocno uderzył osobę niesłyszącą w ramię), takie zachowanie bez wątpienia nie ułatwiło kontaktu.

Włącz/ wyłącz światło – metodę tę stosujemy, gdy wchodzimy do pomieszczenia, gdzie osoby Głuche nie mogą nas od razu zobaczyć (tzw. „mrugamy”. Światło gasimy i zapalamy 2, 3 razy, aż osoba Głucha zwróci na nas uwagę.

Przy białym stole dwie osoby. W dłoni jednej kubek z kawą.

Uderz w stół/tupnij- Również w ten sposób można nawiązać kontakt z osobą Głuchą. Szczególnym sygnałem jest dwukrotne stuknięcie dłonią w stół, które, co ciekawe, oznacza smacznego. Tupnięcie również powinno zwrócić uwagę osoby Głuchej dzięki wprawieniu podłoża w drżenie. 

Jak mówić?

Mów – ustaw się przodem do rozmówcy, tak by usta były dobrze widoczne i  nie odwracaj się. Podczas rozmowy z osobą Głuchą lub słabo słyszącą niezwykle istotne jest, by nie tracić kontaktu wzrokowego. Komunikacje utrudnia też sytuacja, w której słowa wypowiadane są zbyt szybko lub niewyraźnie. Nie oznacza to, że powinniśmy mówić wolno, czy tym bardziej dzielić wyrazy na sylaby – rozmawiamy zatem w normalnym tempiewolno, ale normalnie.  Warto również wspomnieć, że nie każda osoba Głucha potrafi czytać z ruchu ust, mimo to warto zastosować powyższe rady.
Jeśli ktoś nosi brodę lub wąsy koniecznie musi je zgolić – to oczywiście żart. Faktem jest jednak, że trudniej jest zrozumieć taką osobę co może stanowić poważną przeszkodę w komunikacji. W sytuacji takiej potrzebna może okazać się pomoc tłumacza PJM.

- Nie stawaj pod światło- szczególnie mocne, rażące światło może znacząco ograniczyć konwersację, utrudniając odczytanie mowy ciała osobie Głuchej.

- Użyj kartki i długopisu, albo telefonu – jest to opcja nie tylko poprawna, ale często po prostu przyspiesza komunikację. Istotne jest, żeby formułować krótkie, proste zdania bez rozpisywania się. 

- Nie krzycz – to nie pomaga, a nawet może prowadzić do nieporozumień. Pracując z dziećmi byłam świadkiem sytuacji, w której słysząca uczennica podnosiła głos zwracając się do Głuchego chłopca. Dziewczynka chcąc, żeby kolega ją usłyszał czy zrozumiał krzyczała do niego. Chłopiec niestety nie zrozumiał intencji koleżanki i zgłosił mi, że się jej boi.

Inne praktyczne porady

- Nie przechodź między migającymi Głuchymi- w komunikacji osób Głuchych fundamentalne znaczenie ma kontakt wzrokowy. Nie należy o ile to możliwe przechodzić w przestrzeni między nimi, gdyż jest to traktowane jak nieuprzejme przerwanie rozmowy. Nawet jeżeli odstęp między rozmawiającymi jest znaczny np. 2 lub 3 metry, zdecydowanie lepiej jest przejść obok. 

- Nie zasłaniaj tłumacza- Odnosi się to szczególnie do organizowanych w muzeach, wystawach i podobnych Miejscach wydarzeń dostępnych dla Głuchych tj. z udziałem tłumacza języka migowego. Zazwyczaj wydarzenia takie są organizowane dla wszystkich, czyli zarówno osób słyszących, jak i Głuchych. Zdarza się dość często, że osoby słyszące, stając blisko przewodnika i tłumacza języka migowego,  zasłaniają te osoby, a Głusi nie mogą skorzystać z przekazywanych informacji.

- Nie rozmawiaj z tłumaczem, tylko z osobą Głuchą – zasada ta ma charakter uniwersalny i dotyczy nie tylko sytuacji z udziałem osób Głuchych, ale też niewidomych czy niepełnosprawnych ruchowo. Kiedy zwracasz się do osoby towarzyszącej zamiast osoby ze szczególnymi potrzebami, jest to zachowanie niegrzeczne i może urazić adresata wypowiedzi,, gdyż czuje się on ignorowany i pominięty. Zawsze należy patrzeć na osobę, do której się zwracasz bez względu na to, czy jest to osoba Głucha, niewidoma, czy z niepełnosprawnością ruchową. Nigdy nie zwracaj się do tych osób patrząc na tłumacza, czy asystenta.

dłonie ściśnięte w geście przywitania.

- Nie patrz na dłonie, ale w oczy- jeśli rozmawiamy z osobą Głuchą patrz jej w oczy, gdyż  w tym czasie osoba ta może migać albo mówić i migać jednocześnie. Część osób wzmacnia w ten sposób przekaz werbalny. Gdy, podczas rozmowy  patrzysz na dłonie osoby Głuchej, możesz .rozpraszać swojego rozmówcę utrudniając w ten sposób konwersację.

Na koniec

Jak widać z powyższego artykułu konwersacja z osobami Głuchymi jest nie tylko możliwa, ale przy zachowaniu kilku zasad może być ciekawym i przyjemnym doświadczeniem. Gdy wiemy co robić, a czego raczej unikać, możemy z łatwością wchodzić w relację z nimi, do czego zachęcam. Savoir-vivre wobec głuchych wcale nie jest taki trudny.

Spodobał Ci się ten tekst? Zachęcamy także do lektury artykułu o Kulturze Głuchych.

Zobacz również

Pierwiosnki dostępności czyli udogodnienia dawno, dawno temu

W tym tekście czeka nas wycieczka w mniej i bardziej odległą przeszłość. Ku pierwiosnkom – nie, nie chodzi o kwiaty, których pojawienie się zapowiada wiosnę, ale o pierwsze wynalazki i pomysły służące jako udogodnienia osobom z niepełnosprawnościami narządu ruchu i słuchu.

Anna Goc „Głusza”, wydawnictwo Dowody na Istnienie – recenzja

Anna Goc to dziennikarka „Tygodnika Powszechnego”, na którego łamach od kilku lat publikuje artykuły dotyczące środowiska osób Głuchych w Polsce i problemów, z którymi się zmagają. Te teksty, jak przyznaje sama Autorka, dały początek „Głuszy” – zbiorowi reportaży poświęconym różnym sferom życia osób g/Głuchych.

Skutecznie o dostępności #2: savoir – vivre wobec osób z niepełnosprawnością ruchową. Przewodnik dla osób pracujących w instytucjach kultury oraz urzędach.

Savoir – vivre łączy w sobie dwa obszary. Obszar wiedzy i życia, teorii i praktyki.Podjęcie działań w zgodzie z jego zasadami, to gra warta przysłowiowej świeczki. Dzięki niemu nasza organizacja staje się rozpoznawalna, wiarygodna i kojarzona jako miejsce otwarte, dostępne i przyjazne. Takie, które wychodzi naprzeciw oczekiwaniom osób z niepełnosprawnością. Takie, z którego oferty można skorzystać w sposób maksymalnie niezależny i samodzielny, a w razie potrzeby, otrzymać dzięki życzliwości pracowników niezbędną pomoc przy pokonywaniu barier.

© Udostępnij się. All right reserved.